10,000 Steps and 1,000 Emotions/10 000 kroków i 1000 emocji/My Actifit Report Card: June 26 2025

10,000 Steps and 1,000 Emotions

#actifit #parenting #preschoollife #exhaustedbutgrateful

Last night was rough.
Something upset my youngest boys' stomachs, and they kept waking up for the bathroom. Just before 4 a.m., Wiko jumped out of bed and rushed to the toilet – and I ran after him. Sadly, he didn’t quite make it… so there I was in the middle of the night, washing my kid, while my husband handled the rest of the clean-up.
Little one fell back asleep peacefully – but me? I tossed and turned until the alarm went off, unable to rest. I woke up exhausted, with dark circles under my eyes, feeling completely drained. I knew I had to let go today. There was no way I could bike to work – especially with 32°C heat forecasted.

So my husband dropped me off at work and promised to pick me up later.
After work, I still had to buy two flower bouquets for my son’s preschool teachers and gather some pre-bought gifts for tomorrow. But first – survive the day.

The morning at work was bearable… but everything changed around 11:30 a.m. when Ms. B appeared on the horizon. When she’s around, it’s like the world flips upside down – no rules, no order, and the kids know she’s not in control. Cue chaos: fights, tantrums, and kids running naked around the room.
Ms. B’s reaction? Nothing.
It was all on me – resolving conflicts, cleaning wounds, comforting, hugging, drying tears… and so much more.

But you know what?
Today, in the middle of all this madness, a girl on the autism spectrum looked at me and said: “I love you.”
Neurotypical kids say that quite often – it’s always sweet. But when a child on the spectrum says it… it means trust. It means you’ve built a connection. Every hug, every request for help – that’s a rare and precious reward. That one moment reminded me:
I’m exactly where I’m meant to be.

Despite the exhaustion and the craziness, I made it through the day.
I did my best.
I gave my heart.
I reached over 10,000 steps – but today, I’m not competing.
Not with others. Not with myself.
Today, I give myself time.
Time to rest.
Because lately, rest has been missing – and my body is telling me it’s time to slow down.

Flowers bought.
Dinner’s been eaten.
And for pleasure, a splash in the garden pool with the kids.
Now I’m lying in bed, watching some random show, and honestly? I feel at peace.

Tomorrow will be intense – delivering gifts in the morning, my son’s end-of-school-year celebration, and then back to work. It’ll be an emotional, eventful day.
But tonight? Tonight I’m giving myself permission to be tired. To do nothing.
To just be.

Because rest is self-care, too.
And I need strength – for myself, for my kids, for the world.

Good night, friends.
#actifit #adayinmylife #motherhood #worklife #preschoolteacher #exhaustion #reallife #ilovethisjob #beingm

10 000 kroków i 1000 emocji

#actifit #parenting #przedszkole #zmęczenienieznagranic

Dziś był dzień… z tych naprawdę trudnych.
Noc? Koszmarna. Coś zaszkodziło moim najmłodszym chłopakom – nocna wędrówka do toalety, czuwanie, mycie dziecka w środku nocy (bo nie doniósł tego, co niósł), mąż ogarniający resztę. Młody potem zasnął spokojnie, ale ja? Kręciłam się do rana, jakby ktoś mi w mózgu włączył karuzelę bez biletu powrotnego.

Rano – bez sił, z oczami pandy, bez mocy. Wiedziałam, że rower odpuszczam, szczególnie przy prognozowanych 32°C. Mąż – mój bohater – odwiózł mnie do pracy i obiecał odebrać. Po pracy czekały mnie jeszcze kwiaty dla Pań z przedszkola i zbieranie prezentów przygotowanych wcześniej. Ale najpierw – przetrwać dzień.

Do południa jakoś szło. Potem... przyszła Pani B. I świat wywrócił się do góry nogami. Bijatyki, awantury, dzieci w stroju Adama biegające po sali. Pani B? Obserwator. Cały ciężar spadł na mnie – od gaszenia pożarów emocjonalnych, przez opatrunki i przytulasy, po łapanie biegaczy z gołymi pupami.

I wiecie co?
W tym całym chaosie… usłyszałam od dziewczynki z diagnozą spektrum autyzmu: „Kocham Cię.”
I wiecie co? TO było jak plaster na zmęczoną duszę. Dzieci neurotypowe często wyznają uczucia, ale te z ASD robią to rzadziej – a gdy już to robią, to znaczy, że ufa, że jest więź. Że to, co robię, ma sens. Że jestem w dobrym miejscu.

Mimo zmęczenia, mimo braku snu, mimo złości i frustracji – przetrwałam.
Z uśmiechem.
Z sercem pełnym emocji.
Z ponad 10 000 krokami na liczniku – ale dziś nie liczę, nie rywalizuję.
Dziś odpoczywam.

Zrobiliśmy sobie kąpiel w ogrodowym basenie, z dzieciakami. Była radość, była woda, było słońce i moment oddechu.
Teraz leżę w łóżku, serial leci w tle, a ja czuję, że zasłużyłam na spokój.

Jutro?
Będzie intensywnie – poranna wizyta z prezentami, zakończenie roku szkolnego u syna i prosto do pracy. Dużo emocji, dużo wzruszeń. Ale dziś, dziś daję sobie prawo do bycia zmęczoną. Do odpoczynku. Do niebycia na 100% – tylko na tyle, ile mam.

Bo regeneracja to też troska. O siebie.
A ja muszę mieć siłę. Dla siebie. Dla dzieci. Dla świata.

Dobranoc, przyjaciele.
#actifit #dzieńzżycia #macierzyństwo #praca #przedszkole #zmęczenienieznagranic #codzienność #kochamto #jestemsobą

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Walking