[PL / ENG] My Actifit Report Card: January 24 2024

Co za dzień, co za dzień.
Dług snu kumuluje się, niestety. Z każdą nocą bez snu funkcjonowanie za dnia jest stanowczo coraz gorsze.

What a day, what a day.
Sleep debt accumulates, unfortunately. With each night without sleep, functioning during the day becomes significantly worse.

Kolejna noc niemal bezsenna. Najpierw nie umiałam usnąć, chyba ze zmęczenia. W końcu zasnęłam koło północy i standardowo punkt 3.30 oczy szeroko otwarte.
Zasnęłam ciut po budziku męża (5.30), o 5.50 natomiast wstał wyspany Bombelek, obudził Mamusię radośnie i zakomenderował, że wstajemy i jemy śniadanie z Tatusiem, który zbiera się do pracy.

Czy muszę wyjaśniać, w jakim stanie znajdowałam się podczas śniadania oraz przez cały dzień? Chyba nie.
Po szybkim ogarnięciu po śniadaniu rozłożyłam nam kanapę, wyjęłam poduchy i koce, puściłam 40-minutowego Kubusia Puchatka i wtuliłam się w karczek syna. Tak ukradłam jeszcze jakieś 20 minut snu.

A potem trzeba było wyłączyć ekrany, trochę pożyć, znowu włączyć ekran, kiedy znowu życie odleciało, i już musieliśmy się zbierać do lekarza na badanie słuchu. Jechałam autem z duszą na ramieniu. Doprawdy, to jeden z takich dni, kiedy czujesz, że naprawdę nie powinieneś siadać za kierownicą.

Another almost sleepless night. At first I couldn't sleep, probably because I was tired. I finally fell asleep around midnight and at 3.30 am my eyes were wide open.
I fell asleep a little after my husband's alarm (5.30), but at 5.50 a.m. Bombelek got up, well-rested, woke up Mommy happily and ordered us to get up and eat breakfast with Daddy, who was getting ready for work.

Do I need to explain my condition during breakfast and throughout the day? I don't think so.
After quickly cleaning up after breakfast, I unfolded the couch, took out the pillows and blankets, played 40 minutes of Winnie the Pooh and snuggled into my son's neck. So I stole about 20 more minutes of sleep.

And then we had to turn off the screens, be active for a while, turn the screen back on, when life flew away again, and we had to go to the doctor for a hearing test. I was driving feeling unease. Really, it's one of those days when you feel like you really shouldn't be behind the wheel.

Prosto od lekarza pojechaliśmy do Dziadków, gdzie Babcia próbowała podratować mnie pierogami ruskimi. Były pyszne, ale życia nie przywróciły. Trochę pomogła 40-minutowa drzemka, podczas gdy Bombel miał czytane przez Babcię Kicie Kocie. Co nie zmienia faktu, że do domu i tak wracałam z oczami na zapałkach i czując się niczym zombie.

No ale - przetrwaliśmy.

Straight from the doctor, we went to my Grandparents', where Grandma tried to treat me with Russian dumplings. They were delicious, but they did not bring life back. A 40-minute nap while Grandma read Kicia Kocia to Bombel. Which doesn't change the fact that I still came home with matches in my eyes and feeling like a zombie.

Well, we survived.